بیستم مهرماه در تقویم رسمی‌کشورمان روز بزرگداشت شاعری پرآوازه است که در بسیاری از اوقات برای دانستن حال و احوال مان، دیوانش را می‌گشاییم و شرح اوضاع روزگارمان را از او می‌خواهیم و حتی در کهن ترین مراسم مان، همچون شب یلدا و نوروز، اشعار این شاعر را جزیی جدا نشدنی می‌پنداریم. خواجه شمس الدین محمد شیرازی متخلص به حافظ، در سال ۷۲۷ هجری قمری چشم به جهان گشود و در عمر گرانبهایش به شاعر بزرگ سده هشتم ایران و یکی از سخنوران نامی‌جهان مبدل شد.
خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی در حدود سال ۷۲۶ ق در شیراز به دنیا آمد. وی پس از فراگرفتن دانشهای متداول عصر خود، دیوان شعرای گذشته و معاصر خود را به دقت مطالعه کرد و نخست معنا را از لفظ جدا نمود و لفظ را به دور افکند. آنگاه معنا را در کوره ذهن فروزنده خود ریخت و از آن زیوری گوهر آگین ساخت. کمال هنر حافظ در این است که از همان عناصر در دسترس همگان، معجونی شفابخش و مفرّح تهیه کرده و استادانه و سِحرآفرینانه، آنها را به خدمتِ ابلاغ پیام خود در آورده است. او تفسیر قرآن، حکمت و ادبیات عرب را به خوبی میدانست و چون قرآن را با چند روایت و قرائت حفظ کرده بود، به حافظ شهرت یافت. حافظ با الهام گرفتن از آموزههای اسلامی‌و مفاهیم قرآنی و بکارگیری استعارات و کنایات منحصر به فرد، توانست نابترین غزلهای تاریخ ادبیات ایران را بسراید. اهمیت حافظ در آن است که توانست مضامین عرفانی و عشقی را به نحوی در هم آمیزد که از دو شیوه غزل عارفانه و عاشقانه، سبک واحد و جدیدی به وجود آید. این شاعر استاد، افکار خود را با الفاظ بسیار زیبا و با توجه به صنایع لفظی بیان کرده و بر اثر قدرت فراوان خود در سخنوری، غالباً مضامین عالی و معانی بسیار در ابیات کوتاه گنجانیده است. ترکیباتی که حافظ در اشعار خود آورده، غالباً تازه، بدیع و بی سابقه است و حافظ در ساختن این ترکیبات، نهایت قدرت و کمال ذوق و لطافتِ طبع خود را نشان داده که کمتر شاعری از این حیث با او قابل مقایسه است. شعر حافظ در فضای اسلامی‌غوطه ور است و دیوان حافظ مملو از الفاظ و تعابیر قرآنی می باشد. علاوه بر این، در اشعار او، اصطلاحات مربوط به تصوف، عرفان، فلسفه، کلام، تفسیر، حدیث و فقه و... به مقدار فراوان به چشم می خورَد.
امید جاودانه 20 مهر 99